Wiara i jej wielkie tajemnice

Kiedy wsłuchiwałam się w słowa modlitwy otaczających mnie wiernych, nie znałam jeszcze danych, na które powołuję się wyżej. Analizowałam ceremonię i zrozumiałam: kilka lat temu, jak pozostali wierni, byłam równie zaangażowana. Co się zmieniło?

Msza

Podczas obrzędu wszyscy, jak jeden mąż, wznosili głosy i śpiewali pieśni, których słowa doskonale pamiętam z dzieciństwa. Kościół napełnił się słodką tęsknotą za czymś wielkim i ważnym; czułam, że w świątyni zapanowało zjednoczenie, a spoiwem dla zgromadzonych było Słowo Boże. I choć jego treść nie robiła mnie większego wrażenia, forma, w jakiej zostało ono opowiedziane, uświadomiła mnie, że istnieją ludzie, którzy mają oparcie w tym, co wykracza poza świat. To musi być niesamowite.

Inni

To nie tak, że niewierzący są „wrogą” grupą z zewnątrz (sugestia odprawiającego Mszę, w jakiej brałam udział). Ateiści poszukują własnej ścieżki i owszem, mogą gubić się w rzeczywistości nieopowiedzianej przez Boga (bo Polska codzienność buduje się chrześcijańskich wartościach), lecz szczere poszukiwanie własnego „ja” nie jest czymś złym. Odnajdywanie sensu, który będzie człowiekowi najbliższy, jest aktem odwagi i dojrzałości. Chrześcijanie odnajdują oparcie w czuwającym nad nimi Ojcu, a ci, którzy nie utożsamiają się z wiarą chrześcijańską… cóż - oni wciąż szukają.

Powrót do korzeni

Zdążyłam zapomnieć, jak budujące potrafi być Nabożeństwo; jest ono momentem, który pokazuje, że w oczach Boga każdy (spośród wierzących) jest równy, a podział na lepszych i gorszych nie istnieje. Gdy przebywałam w kościele, wróciło do mnie wspomnienie nadziei na to, że istnieje gdzieś znacznie piękniejsze odbicie codzienności. Moje wewnętrzne dziecko klaskało dłońmi w zachwycie i opisywało uniesienia z kiedyś, kiedy to płaskorzeźby ożywały, a obrazy jaśniały w prawdzie i majestacie. Mała „ja” znacznie lepiej odnajdywała się w Kościele. Dziś wiem przytłaczająco dużo.

Dorosłość i XXI wiek

Wiara potrzebuje tego, aby jej się bezgranicznie oddać i nie podważać jej dogmatów, a w świecie ogarniętym przez dane i natłok informacji trudno jest nie rozmyślać i nie podważać tego, czego nauczyliśmy się w dzieciństwie. Im szerzej człowiek otwiera oczy, tym lepiej dostrzega złożoność otoczenia i możliwości - nic zatem dziwnego, że negujemy powszechnie uznawane wartości i staramy się wyeksponować własną indywidualność. Wiemy także, że ludzie zawodzą i odznaczają się kruchością; tyczy się to również duchownych, którzy, jak wszyscy, błądzą.

Architektura. Chwyty

Kościoły są piękne i zachwycają. Ciągną się w górę i rozdzierają chmury, by nieustannie przypominać o tym, że „tam” naprawdę istnieje. Złote rocaille zdobi ściany i przytłacza blaskiem. „Dla Boga! Dla Boga!”, wołały ręce, które ciężką pracą przyczyniły się do wybudowania świątyni. Uczestnicy Mszy powtarzają frazy, które na trwałe zapisały się w ich pamięci. A „obcy”, który wkroczył do świątyni tylko na chwilę zawiesza wzrok na nieodrestaurowanej piecie, rozwodząc się nad delikatnością Maryi z kamienia…

Konkluzja

A przecież bezpośrednie obcowanie z Bogiem mogłoby być fascynujące, bo odarte z cudzych interpretacji i strachu przed tym, co odmienne i niezrozumiałe. Gdyby tylko Słowa Bożego nie zakłócały wypowiedzi tych, których zachowanie niewiele ma wspólnego z miłością…